de voornaamste der neoplatonici (zie Neoplatonisme) en grondlegger van deze wijsgeerige richting, geb. 204 of 205 na Chr. te Lycopolis in Egypte, studeerde te Alexandrië en begaf zich 244 als leeraar der wijsbegeerte naar Rome. Hij stond om zijn ascetische leefwijze als wonderdoener en vriend der góden te boek; nog op zijn 60ste jaar had hij het plan, een platonischen modelstaat te stichten en had daarvoor reeds een woestliggende stad in Campanië, die den naam Platonopolis zou krijgen, uitgezocht, toen de uitvoering van het door keizer Gallienus goedgekeurde plan door hovelingen verhinderd werd.
Hij overl. 270 na Chr. in Campanië. De leer van P. is een voortzetting der ideeënleer van Plato onder opneming der oostersche emanatieleer; zij bevat veel phantastische voorstellingen, neemt ook de zielsverhuizing aan, de leer van góden en daemonen, ook van mantiek en astrologie. De philosophie van P. is de laatste belangrijke poging van den griekschen geest, om het wereldraadsel op te lossen.
