Paul meyer

betekenis & definitie

fransch literatuur-historikus, geb. 17 Jan. 1840 te Parijs, werd in 1869 hoogl. in de talen en literaturen van Zuid-Europa aan het Collège de France, in 1876 ook in de romaansche philologie aan de Ecole des Chartes en in 1882 directeur dier instelling. In 1872 richtte hij met Gaston Paris het nog heden door hen geredigeerde tijdschrift „Romania” op; voornaamste werken: Recherches sur Vépopee française (1867), Le salut d’amour dans les littératures provençales (1867), Les derniers troubadours de la Provence (1871), Girant de Roussillon (1884), Guillaume h Maréchal (1891—94), Chanson de la croisade contre les Albigeois (2 dln., 1875—79), Recueil d’anciens textes bas-latins, provençaux et français (2 dln., 1874—77), Alexandre le Grand dans la littêrature française du moyen âge (2 dln., Parijs 1886).