of Madrigaal, (ital, oudste vorm: mandriale, herder, van mandra, kudde) oorspronkelijk een door herders en landlieden gezongen lied, van welks vorm in het begin der 14de eeuw de italiaansche kunstdichters zich meester maakten. Het liedje, uit 8—11 elflettergrepige verzen in bepaalde volgorde van rijm bestaand, werd onder hun handen tot een bekoorlijke landelijke idylle, aldus bij Petrarca, Sacchetti en Donati.
In de 16de eeuw veranderde het reeds van vorm door, zooals bijv. bij Tasso, ook zevenlettergrepige verzen op te nemen; na de 16de eeuw maakt het zich los van alle regels der metriek. Men noemt M. ieder gedichtje, dat met de een of andere geestige wending, een compliment of een sierlijke gedachte behelst. Van Italië kwam het reeds vroeg naar Frankrijk en Duitschland, waar het langen tijd ijverig beoefend werd.
