Jacques delille

betekenis & definitie

ook Delisle. De beroemdste der fransche didactische dichters, natuurlijke zoon van een advokaat, Montanier, waarom hij zich ook wel Montanier-Delille noemde, werd geb. 22 Juni 1731 te Aigueperse in Auvergne, bezocht, door weldadigheid daartoe in staat gesteld het college van Lisieux te Parijs, voltooide zijn opvoeding te Amiens, werd leeraar aan het college van La Marche, en debuteerde als dichter met een overzetting v/d Gewgicavan Virgilius (1769), die hem reeds dadelijk een goede reputatie benevens een aanstelling aan het Collège de France te Parijs verschafte ; kort daarop kreeg hij ook een zetel in de Académie française (1774), waarin hij Duclos opvolgde ; in 1786 vergezelde hij den gezant hertog van ChoiseulGouffier naar Konstantinopel. Zijn eerste zelfstandig dichtwerk : Les jardins ou Tart d'embellir les paysages (Parijs 1782, vermeerderde druk 1801) vond wel aanvankelijk den bijval niet die aan zijn vertaling van Virgilius, die hij later nog met een overzetting der Aeneïde (1804) vermeerderde, was te beurt gevallen, doch geldt als een der beste leerdichten der fransche literatuur. Aanhanger der oude vormen en denkwijzen verloor hij bij het uitbreken van de revolutie bijna al wat hij bezat, en wees een plaats in het Instituut van de hand; eerst later nam hij deze na herhaalde aanbieding aan ; in 1794 verliet hij Parijs en dichtte gedurende zijn oponthoud in Zwitserland THomme des champs, ou les Géorgiqiies françaises (1800), een dichtwerk , aan welks ontwerp hij 20 jaren had gearbeid; het lijden van zijn geboorteland gaf hem het gedicht La pitié (1803) in de pen, dat vele aandoenlijke en dieproerende plaatsen bevat ; te Londen voltooide hij daarop zijn vertaling van Milton’s „Verloren paradijs” (1805), keerde vervolgens naar Frankrijk terug, en liet zijn Trois régnés de la nature (1808), waarvoor Cuvier aanmerkingen schreef, benevens het gedicht La conversation (1812) verschijnen, Hij overl. 1 Mei 1813 te Parijs. Na zijn dood verscheen zijn Le départ dé Eden (1815); meermalen werden zijn werken in volledige edities in het licht gegeven; in 1820 verscheen zijn vertaling van Pope’s Essay on man. D. is vooral een beschrijvend dichter, zijn geestdrift is rhetorisch, bestaat louter in woordenpraal ; de schoone vorm vergoed niet de nuchterheid zijner didactische poezie.