India, aldus noemden de Grieken en Romeinen het meest oostelijk gelegen deel der aarde, voor zoover dit hun bekend was. Onder dezen naam begrepen zij de geheele landmassa aan gene zijde van den Indus, de beide groote indische schiereilanden en zelfs China.
Tot op den tijd van Alexander den Groote bleven die streken hun vrijwel geheel onbekend, terwijl de Phoeniciërs, Carthagers en Egyptenaren er veel vroeger reeds handelsbetrekkingen hadden aangeknoopt. Door de tochten van Alexander en Seleucus Nicanor werd men meer, met I. bekend. Door de opkomst van het Mohammedanisme werd de onmiddellijke gemeenschap van Europa met I. grootendeels verbroken, en kregen de Europeanen de indische waren uit de tweede hand, deels over Egypte, deels langs den karavanenweg door Binnen-Azië. Dit deed in de tweede helft der 15de eeuw de zeevarende natiën een zeeweg naar deze rijke oorden zoeken. Gelijktijdig werden er twee verschillende richtingen ingeslagen. Columbus stevende naar het westen en meende aanvankelijk in den midden-amerikaanschen archipel I. gevonden te hebben; Vasco de Gama omzeilde, oostwaarts koers zettende, Afrika en vond den directen weg naar L, dat sedert Oost-Indië (zie ald.) genoemd werd, terwijl de eilanden voor en in de midden-amerikaansche zee met den naam van West-Indië (zie ald.) bestempeld werden.
