lat., in iets zijnde, blijvende; innerlijk bijblijvend, aanklevend. In de wijsbegeerte staat I. tegenover transcendent (buiten, boven een zaak staande) en zoo beteekent een immanente oorzaak (causa immanens): een oorzaak, die gelegen is in het veranderende voorwerp zelf; het immanent gebruik der rede: dat zich houdt binnen de grenzen der ervaring; een immanente methode: die bepaald is door het voorwerp van onderzoek.
Zoo heet bij Spinoza de goddelijke geest (God) de immanente oorzaak der wereld, woont als werkende kracht in haar en werkt dus niet van buiten op. haar in; deze opvatting wordt aangeduid met den naam Immanentie.
