Prot theoloog, geb. 21 Juni 1792 te Schmiden, bij Canstatt; in 1817 werd hij professor aan het theol. seminarie te Blaubeuren, in 1826 professor in dogmatiek en kerkgeschiedenis te Tübingen, waar hij verder tot zijn dood, 2 Dec. 1860, arbeidde. Symbolik und Mythologie oder die Naturreligion des Altertums (Stuttgart, 1824-25) draagt nog duidelijk sporen van den invloed van Schleiermacher, terwijl in Das manichaïsche Religionssystem (1831) en in Die christl.
Gnosis oder die christl. Religionsphilosophie in ihrer geschichtlichen Entivicklung (1835) de schrijver reeds voor de Hegoliaansche school gewonnen blijkt. Zijne belangrijkste leerstellig-geschiedkundige werken zijn: Die christl. Lehre von der Versöhnung in ihrer geschichtlichen Entwicklung von der ältesten Zeit bis auf die neuesten (1838) en Die christl. Lehre von der Dreieinigkeit und Menschiverdung Gottes (1843), waarbij zich het Lehrbuch der christl. Dogmengeschichte (1847), en de uitvoerige Vorlesungen über die christl.
Dogmengeschichte (1867) aansluiten. Zijn kerkgeschiedkundige werken leidde hij in met Epochen der Kirchlichen Geschichtschreibung (1852) , waarop Das Christentum und die christl. Kirche der drei ersten Jahrhunderte (1853) , Die christl. Kirche von Anfang des 4 bis zum Ende des 6 Jahrh. (1859), Die christl. Kirche des Mittelalters (1861), Kirchengeschichte des 12 Jahrh. (1862), Die Kirchengeschichte der neuern Zeit von der Reformation bis zum Ende des 18 Jahrh. (1863) volgden, waarvan de drie laatsten door zijn zoon Ferdinand Friedrich en von Zeller uitgegeven werden. Op het gebied der symboliek is zijn geschrift Der Gegensatz des Katholicismus und Protestantismus (1834) te noemen.
Van geheel andere beteekenis zijn zijn kritische onderzoekingen, waarvan die welke betrekking hebben op de brieven van Paulus en de andere Apostelen zijn vervat in: Paulus, der Apostel Jesu Christi, sein Leben und Wirken, seine Briefe und seine Lehre (1845,) en die ten opzichte der evangeliën in: Kritischen Untersuchungen über die kanonischen Evangelien (1847) met Das Markusevangelium nach seinem Ursprunq und Charakter (1851) als aanhangsel. De in deze kritiek verdedigde richting, die weldra een groot aantal aanhangers vond, kreeg den naam van Tübinger school; B.’s opvatting van het ontstaan en den ontwikkelingsgang des christendoms werpt alles omver, wat men meende van de eerste eeuwen der christelijke kerk te weten; volgens B. is het christendom niets nieuws: „Het bezit niets, wat zich niet in dezen of genen vorm als vrucht van redelijk denken, als eene behoefte van het menschelijk hart of als een eisch van het zedelijk bewustzijn reeds vroeger had doen gelden'’. De kracht, die in de eerste tijden de kerk bewoog, was de partijzucht der tegenover elkaar staande richtingen, Petririisme en Paulinisme. B. werd van verschillende zijde, onder waardeering van zijn verdiensten, fel bestreden, vooral door Hagemann en Uhlhorn.
