Oppervlakkig bn. bw. (-er, -st), aan de oppervlakte blijvende: eene oppervlakkige wonde, die niet diep, niet ernstig is;
— oppervlakkige beschaving, alleen uiterlijk, niet innerlijk;
— niet grondig, niet diep indringend, losjes, vluchtig: oppervlakkige kennis, het tegengestelde van degelijke;
— oppervlakkig beschouwd is het..., wanneer men niet tot het wezen der zaak doordringt;
— een oppervlakkig oordeel; een oppervlakkig ‘man, die nergens in doordringt, die alles oppervlakkig behandelt.
OPPERVLAKKIGHEID, v. (...heden), gebrek aan degelijke kennis : de oppervlakkigheid van onzen tijd.
OPPERVLAKKIGLIJK, bw. (w. g.).