HONDSCH, bn. bw. (-er, meest-), als een hond, onbeschoft, onbeschaamd lomp, onvriendelijk: eene hondsche bejegening;
— schaamteloos: een hondsch mensch;
— inhalig, schrokkig: ge moogt zoo hondsch niet zijn;
— (w. g.) cynisch: de hondsche wijsgeer, Diogenes. HONDSCHHEID, v.