GEBREKKIG, bn. bw. (-er, -st), (van menschen of dieren) met een of meer gebreken of lichamelijke ongemakken behept, mismaakt: een gebrek kig mensch; een gebrekkig paard; gebrekkige lieden leven het langst;
— (van werktuigen. toestellen, machines enz.) een of meer gebreken, onvolkomenheden of fouten hebbende een gebrekkig toestel; wat een gebrekkig gereedschap!;
— onvolkomen, onvolmaakt, onvolledig: een gebrekkig betoog; een gebrekkig plan; een gebrekkig opstel; eene gebrekkige teekening; een gebrekkig beeld; taal en stijl waren zeer gebrekkig; zijne kennis is gebrekkig, is zeer onvolkomen;
— iemands gebrekkige zijde, zijne verkeerdheden of zwakheden, zijne zwakke zijde;
— iem. van een gebrekkigen kant beschouwen, alleen op zijne gebreken letten;
— (van verrichtingen of aandoeningen van het lichaam of den geest) onvolkomen, onvolmaakt: een gebrekkige gang; eene gebrekkige voordracht, uitspraak, berekening; de werking der machine was zeer gebrekkig; het verkeer tusschen die plaatsen is nog zeer gebrekkig. laat nog veel te wenschen over;
— (verouderend) (spraakk.) gebrekkig werkwoord (verbum defectivum), een werkwoord, dat eene onvolkomen vervoeging heeft, waaraan sommige vormen ontbreken
— hij is een gebrekkig teekenaar, hij teekent slecht;
— bijw. (van wijze) op een gebrekkige wijze gebrekkig spreken, denken; zich gebrekkig uitdrukken; gebrekkig schrijven;
— hij loopt gebrekkig, loopt kreupel of mank. GEBREKKIGHEID, v.