DOORBIJTEN, (beet door, heeft doorgebeten), voortgaan met bijten
— met kracht bijten, zoodat de tanden er doorgaan: de hond speelt maar, hij bijt niet door;
— door bijten stukmaken, verdeden eene korst doorbijten; een touw doorbijten; ik kan die pit niet doorbijten;
— een zuren appel door te bijten hebben;
— door bijtende werking (van zuren enz.) geheel doen vergaan het leder is doorgebeten; dit vocht heeft de huid geheel doorgebeten;
— (fig.) zich niet door bezwaren, onaangenaamheden enz. laten afschrikken, om iets met kracht aan te vatten of te doorstaan die studie is niet prettig, toch moet je doorbijten.