’t Eerste lid is’t Nederduitsche schobben = zich krabben, o.a. nog in ’t Veluwsch dialect gewoon, en behoort tot de familie schaven; 't tweede is jak, jas, kleed, fig. persoon, ’t Woord bet. dus letterlijk: een persoon, die zich krabt, en bij uitbreiding: een vuil, verachtelijk, walgingwekkend, slecht mensch. Vgl.: schobberd, dat eveneens letterlijk bet.: iemand, die zich schobt; een schurk, iemand die zich schurkt (d.i. schuurt, krabt).
Dr. Stoett zegt: „het woord is hoogstwaarschijnlijk in de DuitschSlavische landen gevormd van schobbe (= schurft, Lat. scabies) met een in het Slavisch zeer gewoon achtervoegsel ak, dat in die streken ook wel achter Duitsche woorden gevoegd wordt”. Dan zou het woord „schurftig mensch” beteekenen.
