Duin

betekenis & definitie

is een Oudgerm. woord dün (spr. duun), dat oorspr. heuvel bet.; nog in ’t Angelsaksisch en Oud-iersch is dún: heuvel. In onze taal kreeg het de meer beperkte bet. van zandheuvel (langs de zee) en werd in die bet. in ’t Hgd. (Düne) en ’t Fr. (dune) overgenomen. De uitgang -dunum {b.v. Lugdunum) is verwant met tuin, z. d. w.