Ihering (rud. von)

betekenis & definitie

Ihering (rud. von) - (spr. jehring), Duitsch rechtsgeleerde, geb. 1818 te Aurich (Oostfriesland), overl. 1892 te Göttingen, studeerde te Heidelberg, München, Göttingen en Berlijn, vestigde zich in 1843 als privaat-docent in het Romeinsche recht te Berlijn, werd in 1845 hoogleeraar te Bazel, in 1846 te Rostock, in 1849 te Kiel, in 1852 te Gieszen, in 1868 te Weenen en in 1872 te Göttingen. In laatstgenoemd jaar was hij te Weenen in den erfelijken ridderstand opgenomen. Hij is beroemd als kenner van het Romeinsche recht. Zijn belangrijkste werk is: Geist des römischen Rechts auf den verschiedenen Stufen seiner Entwicklung (3 dln., Leipzig 1852-65, 4e en 5e dr. 1878-99), vertaald in het Italiaansch, Engelsch, Fransch en Russisch.