Eiectrocapillaire verschijnselen - Wanneer eene oplossing van zwavelzuur op twee plaatsen in aanraking is met kwikzilver in dier voege, dat e grensvlakken zeer verschillend zijn van oppervlakte (het eene grensvlak kan zich bevinden binnen eene capillaire buis, het andere binnen eene veel wijdere buis of bekerglas) en er wordt tusschen het kwik eenerzijds en het kwik ander-zijds een potentiaalverschil aangebracht, dan zullen dientengevolge binnen de vloeistof de ionen zich in aequivalente hoeveelheden naar de electroden bewegen. Doordat deze echter zeer verschillend van oppervlakte zijn, kan men aannemen, dat de potentiaalsprong optreedt aan de kleinste electrode (die binnen de capil-laire buis). Tengevolge van de veranderde po-larisatie hiervan verandert ook de oppervlakte-spanning van het kwik en daarmede de standvan den meniscus. Op dit beginsel berust de capillair-electrometer van Lippmann.
Wan-neer kwikzilver in den vorm van kleine druppels snel uitstroomt binnen een electrolyt (b.v.verdund zwavelzuur), dan neemt v. Helmholtz aan, dat, aangezien er volgens hem een zekere tijd noodig is voor de polarisatie er van, deze onder die omstandigheden niet tot stand komt,en het uitstroomende kwik denzelfden poten-tiaal heeft als de electrolyt. Bestaat de andere electrode dan uit kwikzilver in rust, dan kan het potentiaalverschil tusschen dit en den elec-trolyt worden gemeten. Met behulp van eene dergelijke druppelelectrode zou het dus mogelijk zijn, de potentiaalverschillen tusschen een electrolyt en een metaal te meten. De onderstel-ling van v. Helmholtz vindt echter ook tegen-standers onder de natuurkundigen, o.a. Warburgen Nernst. De hier beschreven verschijnselen worden gewoonlijk onder den naam e. v. samen-gevat.
