Beyschlag (Wilibald), Duitsch godgeleerde (Prot.), geb. te Frankfurt a. M. 5 Sept. 1823, studeerde te Bonn en te Berlijn, werd in 1856 hofprediker te Karlsruhe, in 1860 hoogl. in de prakt, theologie te Halle, waar hij 26 Nov. 1900 overleed. Hij was de stichter der kerkel. middelpartij, die sedert 1873 in de oud-pruisische landskerk ontstond. Het orgaan dezer partij, de „Deutsch-evang. Blätter”, werd door hem en A. Wolters in het leven geroepen.
De stoot tot het oprichten van den „Evang. Bund zur Wahrung der deutsch-prot. Interessen” in 1886 ging hoofdzakelijk van hem uit. Hij schreef o. a. Aus dem Leben eines Frühvollendeten (2 Tle. Berl. 1859, 7 Aufl. Halle 1895), waarin hij handelt over zijn jong gestorven broeder Franz B., die als pred. te Neuwied overleden was; Christologie des Neuen Testaments (Berl. 1866); Die Paulinische Theodicee Rom. 1-11 (Berl. 1869, 2 Aufl. Halle 1896); K. I. Nitzsch, eine Lichtgestalt der neueren Kirchengeschichte (Berl. 1872); Die christl. Gemeindeverfassung im Zeitalter des N. T. (Haarlem 1874), door Teylers Godgel.
Genootsch. bekroond; Zur deutsch-christl. Bildung (Halle 1880); Erinnerungen an Aïbrecht Wolters (Halle 1880); Der Altkatholicismus (1—3 Aufl. Halle 1882,83); Leben Jesu (2Bde. Halle 1885, 3 Aufl. 1893); Neutestamentliche Theologie (2 Bde. Halle 1891,92, 2 Aufl. 1896); Melanchthon und sein Anteil an der deutschen Reformation (Freib. i. Br. 1897); Aus meinem Leben (2 Tle. Halle 1896,99). — Zie over hem: K. H. Pahnke, Wilibald Beyschlag. Tüb. 1905.
