Anachoreten, d. i. zij, die zich uit het leven teruggetrokken hebben, ook wel Eremieten (eenzaam levenden) of kluizenaars. In de beide eerste eeuwen trokken sommige Christenen zich uit godsdienstige beginselen zooveel mogelijk uit de wereld terug, om aan de zonde te ontkomen en haar te bestrijden, maar zij bleven toch gewoonlijk in hun eigen kring leven. Later ontvloden velen de steden en dorpen in de eenzaamheid der woestijnen, in spelonken en wouden, om onder gebed en ontbering, in zelfverloochening en zelfkastijding de heiliging des levens te zoeken. De eerste voorbeelden ervan komen reeds voor in de derde eeuw, maar de groote uitbreiding van dit verschijnsel is te vinden in het begin der vierde eeuw en duizenden zulke a.waren te vinden in de Thebaïsche woestijn (Opper-Egypte).
Sommigen woonden geheel alleen, anderen vormden een kring van gelijkgezinden rondom zich. Zoo ontstond onder deze a. het Coenobietenleven, wanneer eenigen of velen hunner zich in één gebouw (Coenobium) vereenigden en naar bepaalde regels samenleefden onder één hoofd. Zulk een gemeenschappelijk leven werd ca. 340 door een zekeren Pachomius ingevoerd, die zijn eerste coenobium stichtte op het eiland Tabennae in den Nijl. Onder de a. waren vele personen, die als kluizenaars, in de eenzaamheid levende, tot allerlei excessen vervielen en zich aan de grootste dweeperij overgaven. Zoo vond men er, die in de graven woonden; anderen die zich levenslang in hun kluis opsloten, onzichtbaar voor ieder; in Syrië de boskoi d. i. de weidenden, die zich met kruiden en wortelen voedden op de bergen; en vooral de stylieten of pilaarheiligen, die dag en nacht, soms jaren achtereen, op een hoogen pilaar staande, hun leven doorbrachten. Het talrijkst kwamen deze stylieten voor in de zevende en achtste eeuw, inzonderheid in het Oosten, waar het kluizenaarsleven in het algemeen meer ingang gevonden heeft dan in het Westen.
