(stotterde, heeft gestotterd), gebrekkig spreken door het herhalen van klanken en overmatig sterke spierbewegingen.
(e) Stotteren berust op een gestoorde coördinatie van de ademhalingsen spraakorganen, veroorzaakt en/of verergerd door emotionele spanningen. In de meeste gevallen ligt de oorzaak van stotteren in het onvoldoende of onjuist verwerken van emotionele, m.n. bedreigende situaties. Een bijzonder geval is het soms optreden van stotteren als gevolg van met dwang opgelegde rechtshandigheid bij een in aanleg linkshandig kind. Maar ook kan stotteren een gevolg zijn van te snel denken, waarbij de spraak als het ware de gedachten niet kan bijhouden. In vele gevallen kan behandeling door spraaken ademlessen succes hebben. In sommige gevallen is hiernaast ook psychiatrische therapie noodzakelijk.
