v./m. (-ën),
1. door eilandenboog e.d. van de oceaan gescheiden zee;
2. (geologie) epicontinentale zee, d.w.z. die een relatief stabiel gedeelte van het vasteland bedekt ⓔ.
De randzee is ondiep en afzettingen op de bodem bereiken een relatief geringe dikte. Plaatselijk kunnen de sedimenten 5000 m dik zijn. De bodembeweging is zeer langzaam. Gedurende het Mesozoïcum waren grote delen van Europa door randzeeën bedekt. Onder invloed van de Alpiene orogenese volgde gedurende het Kaenozoïcum een algemene en geleidelijke terugtrekking van de zeeën op de continenten. De Noordzee is een randzee en een rest van de mesozoïsche zee.
