[Sanskriet], v. (-n, -s), term voor de torenachtige tempels in Azië (India, Nepal, de landen van Zuidoost-Azië, China, Korea en Japan), m.n. die tempels die voorzien zijn van een dakconstructie in verscheidene verdiepingen.
De term pagode werd door de Europeanen sinds de 16e eeuw gebruikt. Hoewel er architectonisch verschil is, duidde men met pagode ook een stoepa aan. Ook godenbeelden en gouden of zilveren munten waarop een tempel of godheid was afgebeeld werden met pagode aangeduid.
