m., in de periode van de barok de aanduiding voor de toonhoogte van muziekinstrumenten, ter onderscheiding van de koortoon, die een halve toon hoger lag.
(e) In de 19e eeuw kwam men langzamerhand tot standaardisering van de absolute toonhoogte van muziekinstrumenten (dan meestal orkesttoon genoemd). →2a, →standaardtoon, →stemvork.
