(931 v.C.—910 v.C.), een Efraïmiet, zoon van Nebat, oorspronkelijk opzichter over de belastingen en herendiensten tijdens Salomos regering. Na een mislukte poging tot opstand vluchtte Jerobeam naar Egypte, maar keerde na Salomo’s dood terug. Nadat te Sichem de tien noordelijke stammen zich van Rehabeams regering hadden losgemaakt, kozen zij Jerobeam tot eerste koning van Israël, zoals voorzegd door de profeet Ahia uit Silo. Er volgde tussen Israël en Juda een oorlogstoestand van ca. 60 jaar, tot Achabs tijd; Jerobeam moest buitenlandse hulp inroepen (928 v.C.). Om zijn positie te versterken, bracht hij de tempels te Bethel en Dan tot nieuwe bloei; zij moesten concurreren met de tempel te Jeruzalem (1 Kon.11—12). Door zijn cultus van de gouden stierbeelden geldt Jerobeam als dè goddeloze koning.
LITT. J.Debus, Die Sünde Jerobeams (1967).
