v. (-en), de chemische binding tussen twee tegengesteld geladen ionen.
(e) Ionbinding treedt vooral op in kristallen waarin ionen afwisselend gestapeld zijn. Een voorbeeld hiervan is het keukenzoutkristal, dat is opgebouwd uit vlakken, waarin de Na+en Cl_-ionen elkaar afwisselen. Deze vlakken, die zeer uitgebreid zijn (een vlakje van 1 mm2 heeft ribben van ca. 10 mln. ionen), zijn in het kristal gestapeld zodanig dat elk Na+-ion omringd is door zes Cl“-ionen en omgekeerd. De bindingsenergie is de energie volgens de wet van Coulomb van de tot deze dichte nadering gebrachte ionen. Zij kan worden berekend en geeft voor kristallen van een aantal stoffen een goede waarde voor de vormingsenergie, die uit de vormingswarmte der ionen en de genoemde Coulombenergie kan worden berekend. De poging van A.
Kossel en A.E.van Arkel om met behulp van correcties de vorming van alle verbindingen op deze wijze te verklaren, werd achterhaald door de theorieën van de covalente binding en de metaalbinding. Niettemin blijkt voor een groot aantal verbindingen een semi-kwantitatieve behandeling volgens de theorie van de ionbinding toepasbaar.
LiTT. J.A.A.Ketelaar, Chemische binding (1947); A.E.van Arkel, Moleculen en kristallen (1961).
