[→Lat. instruere, ordenen, onderwijzen], v. (-s),
1. onderwijs, onderrichting in een vaardigheid; (r.k.) soort van preek die een uitlegging van de catechismus inhoudt;
2. aanwijzing van wat gedaan, hoe gehandeld moet worden: instructies vragen; m.n. (in het meervoud) dienstvoorschriften die aan ambtenaren gegeven worden om zich daarnaar bij hun werkzaamheden of ambtshandelingen te richten;
3. (recht) het instrueren van rechtszaken; m.n. de van strafzaken, het vooronderzoek door de rechter-commissaris; rechter van —, het lid van de Ned. rechtbank, als rechter-commissaris met het vooronderzoek in strafzaken belast; de — van een burgerlijke zaak, de voorbereiding van de zaak, strekkende om deze in staat van wijzen te brengen (e).
(e) In het recht gelden behalve deze betekenissen ook: onderzoek, in het bijzonder gerechtelijk onderzoek, door de rechter-commissaris; in het oude Ned. wetboek van strafvordering het onderzoek na het verlenen van rechtsingang; het bestaande strafprocesrecht kent geen instructie, alleen een →gerechtelijk vooronderzoek (→strafproces). In burgerlijke zaken wordt het woord instructie zelden gebezigd. →onderzoeksrechter, →provisionele instructie.
