[Ital., ontvangst, →incassare, in een kist doen], o. (-s), 1. inning van geld via het aanbieden van kwitanties of wissels (e); 2. kassiersloon voor het innen van gelden; 3. (handel) wat geïncasseerd moet of kan worden; 4. in België: het kasgeld van een onderneming of gouddekking van een circulatiebank.
(e) Een zich met het ter betaling aanbieden van kwitanties e.d. bezighoudend incassobedrijf (speciale incassobureaus, maar ook de posterijen en als serviceverlening door algemene banken) berekent zijn clientèle voor zijn bemoeiingen als inning plaatsvindt incassokosten of incassoloon (perte). Oninbare kwitanties worden naar de opdrachtgever teruggezonden onder berekening van retourkosten. Van groot belang in het kader van het bankbedrijf is ook de documentaire incasso. Uitstaande vorderingen kunnen door middel van de posterijen worden geïnd per postkwitantie of girokwitantie (bij deze laatste wordt het geïnde bedrag op de postrekening van de opdrachtgever bij geschreven). Onder de benaming incassopapier verstaat men wissels, kwitanties, coupons, e.d. Een incasso-endossement is het endossement waarbij op een wissel door de endossant de woorden ter incasso of iets dergelijks worden geplaatst; de wissel is nu een incassowissel geworden.
Bij de incassowissel heeft de nemer (b.v. bankier) de opdracht om de vordering te innen. De nemer is hier lasthebber van de trekker en treedt dan ook in de rechten van de trekker. Gaf de trekker een kwitantie aan de bank ter incasso, dan is deze kwitantie niet vatbaar voor overdracht. Voor de inning van kleine geldvorderingen van eenvoudige aard, ten hoogste f500 belopend, kan aan de kantonrechter bij formulier-verzoekschrift gevraagd worden tegen de schuldige een dwangbevel uit te vaardigen. Indien de schuldige, die een afschrift van dit verzoek ontvangt, geen verweer voert, volgt het dwangbevel, dat als een verstekvonnis ten uitvoer gelegd kan worden. Indien de vordering wordt weersproken, volgt verwijzing naar de gewone terechtzitting.
