v. (-en), opleidingsprogramma voor een groep, met als doelstelling bepaalde vormen van gesprekstechniek door oefening aan te leren.
(e) De term gesprekstraining wordt gebruikt, omdat het niet alleen gaat om het verwerven van kennis (b.v. welk soort gespreksgedrag is bij welke doelstelling effectief?), maar vooral ook om het leren uitvoeren en zich eigen maken van gesprekstechnische vaardigheden. Bij dit leerproces is het➝rollenspel het leermiddel bij uitstek. Vaak worden de rollenspelen op de bandof videorecorder vastgelegd, zodat zij later geanalyseerd en nabesproken kunnen worden. Er bestaan methodisch nogal wat verschillen in de manier waarop een gesprekstraining gegeven wordt: van zeer strak gestructureerde programma’s, waarin per type gesprek nauwkeurig omschreven gespreksinterventies en -gedragingen systematisch worden aangeleerd tot ➝interactietrainingen, waar geen gespreksgedrag wordt voorgeschreven, maar uitsluitend geprobeerd wordt de deelnemers gevoelig te maken voor de wederzijdse beïnvloedingsprocessen en hun zicht te vergroten op de effecten die hun gespreksgedrag heeft. De laatste methode is verwant aan de ➝sensitivity training. Gesprekstraining vormt een onderdeel van de sociale wetenschappen en krijgt een plaats in de opleiding van huisartsen en van functionarissen in de geestelijke gezondheidszorg, het onderwijs en het bedrijfsleven. ➝gesprekstechniek.
litt. P.Neuteboom, Opleiding in de gespreksvoering (1966); R.Carkhuff, Helping and human relations (2 dln. 1969); A.Vrolijk, M.Dijkema en G. Timmerman, Gespreksmodellen (1972); F.Oomkes, Handboek voor gesprekstraining (1975).
