term uit de spoorwegsector; een gedeelte (25-2000 m) van een spoor dat in een elektrische schakeling is opgenomen teneinde de aanwezigheid van een trein of wagon op het spoor te kunnen detecteren. De spoorstaven die deel uitmaken van zo’n sectie zijn door middel van isolerende lassen elektrisch van elkaar gescheiden.
Doordat de spoorstaven meestal op houten dwarsliggers zijn bevestigd, zijn ze ook in dwarsrichting in zekere mate van elkaar geïsoleerd. Bij betonnen dwarsliggers worden daartoe speciale maatregelen genomen. De aldus van elkaar geïsoleerde spoorstaven worden in een schakeling opgenomen (afb.) waarmee het mogelijk is het bezet zijn van een spoor te detecteren (afb.). De geïsoleerde sectie is de basis van automatisch werkende spoorwegbeveiligingssystemen: ➝ahob, ➝aki, ➝all relay-beveiliging, ➝automatisch blokstelsel.Het geïsoleerde spoor werd in 1870 uitgevonden door de Amerikaan W.Robinson.
