v. (-s), vroegere belasting, die betaald moest worden wanneer een poorter zijn stad metterwoon verliet.
Exue werd eveneens geheven van nalatenschappen, opengevallen in de stad, die vererfden op nietingezetenen der stad en die dus uit de stad werden gevoerd. Later werden tussen de steden veelal overeenkomsten gesloten waarbij zij elkaars ingezetenen over en weer vrij stelden van deze heffing. In België verviel de exue bij de invoering van de Franse wetgeving (1795). In Nederland is het recht van exue afgeschaft bij art. 26 van de Burgerlijke en Staatkundige Grondregels der Staatsregeling van 1798. Een wet van koning Lodewijk Napoleon van 3.12.1808 constateerde de afschaffing nog eens uitdrukkelijk.
