[Gr. eklego, uitkiezen], o., handelwijze van de eclecticus, waarbij men b.v. als filosoof uit verschillende bestaande systemen datgene wat men voor waar houdt, uitkiest en zonder systematiek tot een geheel tracht te verbinden.
Het eclecticisme kwam vooral in de laatste eeuw v.C. voor, b.v. bij Cicero. De omvang van het eclecticisme moet men niet overschatten: academici zoals Filoon van Larissa en Antiochos van Askaloon en stoïci zoals Panaitios van Rhodos en Poseidonios, die nogal eens eclectici worden genoemd, vertegenwoordigen wel een conceptie die het midden houdt tussen twee andere richtingen, maar blijken wel degelijk systematische denkers.
Eclecticisme vindt men ook in de scholastiek, bij Duitse populaire denkers van de 18e eeuw, bij Victor Cousin e.a. Het begrip wordt bij overdracht o.a. ook in de kunstgeschiedenis gebruikt. LITT. W.Geesink, Religieus eklekticisme (1919).
