v./m. (-en), verplaatsing door de lucht van een ballon.
De ballonvaart vangt aan, zodra de ballon los is van de grond. Door ballast uit te werpen, wordt het totale gewicht van de ballon met bemanning en uitrustingsstukken verminderd en zal de ballon gaan stijgen; door het ventiel boven in het omhulsel met behulp van een ventiellijn die door omhulsel en vulslurf loopt te openen, zal gas ontsnappen en de ballon gaan dalen. Zo kan de balloncommandant in het verticale vlak wel manoeuvreren, doch is hij in het horizontale vlak geheel van de heersende windrichting en -kracht afhankelijk. Aangezien deze veranderen met verschillende hoogten, kan hij door het uitwerpen van ballast oi door aan de ventiellijn te trekken een andere vaarhoogte kiezen en daarmee zijn vaarrichting en -snelheid toch meestal nog enigszins beïnvloeden.
Doordat de ballon met de wind wordt meegevoerd, heerst er tijdens de vaart in de mand altijd een volkomen windstilte. De snelheid van de ballon t.o.v. de omringende lucht is dus altijd nul. De draagkracht op de ballon is dan ook een statische kracht, in tegenstelling tot de draagkracht op een vliegtuigvleugel die een dynamische kracht is, omdat zij haar ontstaan te danken heeft aan, resp. waarvan de grootte afhankelijk is van de snelheid van het vliegtuig t.o.v. de omringende lucht. Daarom zeggen we ook dat een ballon vaart en een vliegtuig vliegt.
