Jean Antoine de, Frans dichter uit de groep van de Pléiade, *19.2.1532 Venetië, ♱okt. 1589 Parijs. In erudiete navolging van Petrarca en de Griekse poëzie, streefde hij naar vernieuwing van de Franse dichtkunst.
Zijn bekendste bundels, waarin de ongenaakbare vrouw geïdealiseerd wordt, zijn: Les amours de Méline (1552) en Les amours de Francine (1555). Hij publiceerde verder Étrènes de poézie frangoèze (1574) en Mimes, enseignements et proverbes (1576).Baïf heeft pogingen gedaan op het Franse vers het metrum toe te passen van de Latijnse hexameter; ook wilde hij een fonetische spelling invoeren. Voorts heeft hij een belangrijke rol gespeeld in het bevorderen van de betrekkingen tussen muziek en dichtkunst. Uitgaven: Oeuvres en rime door C.Marty-Laveaux (5 dln. 1881—90; herdruk: Slatkine Reprints); Les amours (2 dln. 1966—67; met inl. en aant. van E.Caldarini). LITT. M.Augé-Chiquet, La vie, les idees etl’osuvre de J.A.de Baïf (1909).