v. (-en), afwijking in de ideale baan van een hemellichaam, die veroorzaakt wordt door de aantrekkingskracht van naburige planeten.
De baanstoring berust op de wet van de zwaartekracht van Newton, die stelt dat twee lichamen (b.v. planeten) elkaar aantrekken met een kracht die evenredig is met hun massa en omgekeerd evenredig met het kwadraat van hun afstand (afb.). De baan van de aarde om de zon wordt beïnvloed door de planeten Venus, Mars en Jupiter. De planeet Neptunus is ontdekt (1846) naar aanleiding van de baanstoring die de planeet Uranus te zien gaf.
