guĭnis, m.
1. eig., bloed, sanguinem mittere, aderlaten, alci, Cels., of (schertsend) provinciae, Cic. | fig., frisheid, het kernachtige, amisimus succum et sanguinem, Cic. (vgl. sucus, 2), ook van rede en redenaar, b.v. verum sanguinem deperdebat, Cic.; = vermogen, de sanguine aerarii detrahere, Cic.
2. meton., vergoten bloed, vand. = dood; ook = het bloedvergieten, bloedbad, vermoording, moord, odio civilis sanguinis, Cic., sanguinem facere (aanrichten), Liv. | bloedverwantschap, stam, geslacht enz., abstr.: paternus maternusque sanguis, Cic., sanguine coniunctus, bloedverwant, Cic., attingere alqm sanguine, bloedverwant van iemd zijn, Plin. ep.; concr., nakomeling, spruit, regius sanguis, van Europa, Hor., saevire in suum sanguinem, Liv. | poët., sap (van planten).
