Pollĭcĕor

betekenis & definitie

cĭtus sum (2);

1. in ‘t alg., zich tot iets aanbieden, zich verbinden, iets beloven, alqd of alqd alci, Caes.; m. dubb. acc., b.v. sese itineris ducem, Sall.; m. de, zonder of met acc., tibi de nostro amico placando, Cic., nihil tibi ego de meis opibus pollicebar, Cic.; c. inf., b.v. obsides dare, Caes.; m. acc. c. inf. (gewl. futur. act.), b.v. sese ad Caesarem iturum, Caes., (zelden praes., b.v. legatos ad gentem Achaeorum mitti, Liv.); m. ut en coni. of m. coni. alleen, Iust, Hirt.; absol., Cic., ook m. advv., ultro p., Cic., bene p., schone beloften doen, Sall.
2. in ‘t bijz., (van de redenaar aan het begin zijner rede) beloven, aankondigen, quaeso, ut, quid pollicitus sim diligenter memoriae mandetis, Cic.

Part. perf. pass., pollicita fides, Ov.; vand. subst., pollicitum, i, n. het beloofde, belofte.