Bij de Reformatie werden de bestaande kerkgebouwen voor de Prot. eredienst in gebruik genomen en zoveel mogelijk aan de nieuwe eisen aangepast: het koor werd afgesloten, de kansel zwaar geaccentueerd. De latere Prot. kerken handhaven tot in de 20e eeuw onveranderlijk het karakter van de preek-kerk, waarin het z.g. doophek aan de voet van de preekstoel een soort sacrale ruimte afbakent.
Eerst in de jongste tijd weerspiegelt zich het streven naar liturgische vernieuwing in menig nieuw kerkinterieur: de avondmaalstafel herkrijgt haar vaste, soms zelfs de centrale plaats, de kansel wordt eenvoudiger van vorm en boet veel van zijn eenzijdige nadruk in, het doopvont doet weer zijn intrede.
