(1304-1374), Ital. dichter, humanist en geleerde („de geleerdste man van zijn tijd”), leefde aan hof van de paus te Avignon, stud. rechten Montpellier en Bologna, richtte zich echter steeds meer op schrijvers der oudheid, wijdde zich voorgoed aan poëzie en lit. studiën. Als dichter bezield door zijn liefde voor (de gehuwde en ongenaakbare) Laura de Sades (1327~’48), die hij vóór en na haar dood in zijn Canzoniere (liederboek) bezong, ontpopte hij zich hierin als een lyricus der smart, weemoed en passie, tevens der zelfbespiegeling (ik-cultus) als geen vóór hem, werd voorbeeld voor liefdeslyriek in Eur. gedurende vele eeuwen (uitwassen der navolging van P.: petrarkisme).
Na vele reizen en eerbetoon werd hij 1341 op Kapitool te Rome tot dichtervorst gekroond. Terecht de „eerste grote Europeaan” genoemd; hij „ontdekte de mens” (humanisme) en de emotionele schoonheid der natuur en was een der vroegste pleitbezorgers (met Dante) voor een politiek verenigd Italië. Zijn vele Lat. werken (bovenal zijn prachtige brieven) zijn mee van het beste dat in deze taal na de antieken is geschreven,
