I. bn. (1 slaap hebbende, geneigd te slapen; 2 van neiging tot slapen getuigend, niet opgewekt, vervelend; 3 niet waakzaam, niet actief):
1. wat word ik slaperig door die warmte; de zeelucht maakt mij slaperig;
2. een gerekte, slaperige conversatie; met een slaperige blik;
3. wat zit hij er weer slaperig bij, dromerig; nog wel: slaperig weer, slaapwekkend;
II. bw.: ik luisterde slaperig, als iem., die slaap heeft.
