Fr. faute, It. falta, v. Lat. fallere = bedriegen,
I. v. -en (1 feil, minder sterk dan blunder; misslag; 2 gebrek inz. zedelijk; 3 onjuistheid of onvolkomenheid in enig werk):
1. een fout begaan, een fout herstellen;
2. iem. op zijn fouten wijzen; ieder mens heeft fouten; zegsw. ik kom zonder fouten, bepaald;
3. een opstel met drie fouten;
II. bn. (niet goed; mis; foutief): die oplossing is fout; bijna altijd praedicatief;
III. bw. (op onjuiste wijze); iets fout spellen.
