De hel wordt vaak gezien als een onderaardse plek waar mensen straf ondergaan van Hogere Machten voor hun zonden. Het concept dient als een instrument van goddelijke rechtvaardigheid, waar zondaren na hun dood hun verdiende loon krijgen. Deze gedachte biedt troost aan slachtoffers, aangezien het impliceert dat daders van bijvoorbeeld meedogenloos geweld uiteindelijk gestraft zullen worden. Het bestaan van een hel drukt goddelijk gezag uit, verhoogt zijn geloofwaardigheid en versterkt het geloof in een Hogere Macht.
In historische contexten zoals straf- en concentratiekampen, slavenplantages en de Goelag, waar mensen structureel geweld ondergaan, biedt het geloof in een goddelijke gerechtigheid troost. Gevangenen, slaven en andere slachtoffers van geweld kunnen zich vasthouden aan de hoop dat de daders uiteindelijk in een onderaardse hel hun straf zullen ondergaan.
Daarnaast kan de hel ook een metaforische betekenis hebben als langdurig existentieel lijden op aarde. Extreme situaties zoals hongersnood of verwoestende aardbevingen kunnen als een hel op aarde worden ervaren. Slachtoffers van natuurrampen worstelen soms met de vraag waarom zij, ondanks zoveel leed, nog in God zouden moeten geloven. In dergelijke situaties is het begrip theodicee, de rechtvaardiging van God bij het bestaan van kwaad, meer van toepassing dan het concept van een onderaardse hel.
Extreem leed door anderen aangedaan vraagt van slachtoffers een metafysische betekenisgeving en geestelijke verwerking. Het troost gevende geloof in een hel binnen religies en godsdiensten maakt dit mogelijk, door de belofte dat rechtvaardigheid uiteindelijk zal zegevieren.
