I. bijgenaamd Leeuwenhart, koning van Engeland, zoon en opvolger van Hendrik II.geb. 1157, vergalde «Ie hiaMe levensdagen zijns vaders door driemaal (1173, 83 en 89) de wapenen legen hem op te vatten. Overigens stond hij door zijne buitengewone lichaamskracht en uitstekende dapperheid in de algemeene schatting van zijne tijdgenooten honger aangeschreven, dan een der destijds levende prinsen.
In 1189 koning geworden, toog hij eeuige maanden later ter kruisvaart (1190), en was, meer nog dan Filips August, de ziel van den Derden kruistocht. Hij maakte zich meester van liet eiland Cyprus (IIUO), en vervolgens van Ptolemais; maar reeds spoedig geraakte hij met Filips in onmin, en de twee koningen gingen van elkander af. Alleen in Palestina gebleven, gaf R. toen den vrijen tengei aan zijne wreedheid, en het 2500 krijgsgevangenen let dood brengen. Bij Azor bevocht hij eene schitterende overwinning op eene armee van 100,000 Mnsulmannen; Jeruzalem durfde hij evenwel niet aantasten. Door zijne hooghartigheid maakte hij zich v.de vijanden, zoodat hij reeds spoedig nagenoeg geheel alleen stond met zijne armee; en m weerwil dat hq wonderen van dapperheid verrichtte, duurde bet niet lang of bij zag zich genoodzaakt, zich met zijne troepen weder in te schepen, zonder Palestina veroverd te hebben (1192). De vermetelheid begaan hebbende zijne troepen over het grondgebied van den hertog van Oostenrijk le laleu trekken, dien hij bij het beleg van St.-Jean-d’Acre heleedigd had, werd R. op diens hevel gevangen genomen, en eerst na verloop van een jaar weder in vrijheid gesteld legen betaling van 250,000 mark zilver als losprijs. Gedurende dien tijd trachtte zijn broeder Jan zich van den troon van Engeland meester te maken ; doch R. was naiiwiijks in zijn land terug, of hij vernietigde de partij van dien broeder (1194), en toog vervolgens ten oorlog tegen Filips August, die getracht had zich van Normandié meester te maken, en versloeg zijne troepen bij Frëteval; doch daarop kwam er eene verzoening lussdien hen lot «tand, en nu leefde R. eeuige jaren in vrede. In 1199 echter kwam hij het beleg opslaan voor Chaius in Limousin, ten gevolge van een bijzonder geschil tusschen hem en den vicomlc van Limoges, en werd in April van dat jaar gedood door een pijl uit de belegerde stad. Terwijl R. door den hertog van Oostenrijk gevangen werd gehouden, bleef hem slechts één vriend in waarheid getrouw, nl. Blonde!, die dan ook niet rustte, voordat hij ontdekt bad «aar B. eigenlijk gevangen zat.II, koning van Engeland, zoon van den vermaarden Zwarten Prins, geb. 1566, was 11 jaren oud toe» bij den troon beklom 1377. Zijne minderjarigheid «as zeer woelig; en loeu hij zelf de teugels van het bewind voerde, loonde hij zich zwak, onbestendig en verkwistend. De opstand van Wnl-Tyler (1382), »le uitbreiding eu de beteugeling van het WntetMiius zijn de voornaamste trekken van zijne regeering. Zich naar Ierland begeven hebbende om eenen opstand te dempen, liet hij zoodoende vrij spel aan zijnen neef, den hertog van Hereford, zoon van den hertog van Lancaster, die zich liet kronen en den naam aannam van Hendrik IV (1399). Reeds kort daarna stierf R-. in de gevangenis, naar men wil vermoord op last van zijnen neef.
III, koning van Engeland, geb. 1452, was de vierde zoon van Richard, hertog van York, en was lang bekend onder den naam van hertog van (ilöHccsier. Broeder van Eduard IV (den eersten prins utl het huis van York, die op den troon heefl gezeten), ondersteunde ltij dien mei alle kracht tegen den aanhang van Hendrik VI, vermoordde in overeenstemming niet zijnen anderen broeder den hertog van Clareuee, den jongen zoon van den overwonnen koning, na den slag van Tewkeslmry ( 1471), en trouwde vervolgens diens weduwe (de'doehter van Warwick). Hij hel zich benoemen tol regent of protector in 1485, om het bewind te voeren namens zijnen neet Eduard V, en wist het door allerlei huichelarijen en schandelijkheden zoo ver te brengen, dat iii) zich meester maakte van den troon; nauwlijks gekroond, liet hij den jongen koning en diens broeder in den Touer van Londen vermoorden door J. Tyrrel. In weerwil van al zijne bekwaamheid en behendigheid, werd hij meer en meer het voorwerp van algemeeiien afschuw, zoodal hij nagenoeg alleen stond, toen hij I4N5 werd aangetast door Hendrik van Richmoml (later Hendrik Ml); hij werd overwonnen le Büsworth, waar hij den dood v<md. Hij was de laat-te koning uil het luns van York; en de troonsbeklimming van Hendrik VU maakte een einde aan den oorlog der Twee Rozen.
