in zijne betrekking tot de Kruisvaarders bij verbastering genaamd Coradijn, zoon van Melik-el-Adel, maakte zich na den dood zijns vaders (1218) van Damascus meester, en regeerde tien jaren over Syrië. Hij snelde Damiette te hulp, dat belegerd werd door de Christenen, beoorloogde hen vrij voorspoedig in Palestina, bemachtigde Cesarea, en droeg vervolgens veel bij om Damielte terug te brengen onder het Musulmansch gezag.
Hij geraakte in onmin met zijne broeders Melik-el-Aschraf en Melik-el-Kamel: van deze verdeeldheid werd het. voornaamste uitvloeisel de tocht van keizer Frederik II naar Palestina (zie MELIK-ËL-KAMEL) en de verzwakking der Musuimannen. Hij stierf in 1227, op 49-j. leeftijd, den troon van Damascus nalatcude aan zijn zoon Melikel-Nassir, die reeds spoedig daarvan beroofd werd door zijne twee ooms Melik-el-Kamel en Melik-elAschraf, en die, na verscheidene malen weder op den troon gebracht en weder er van afgeworpen te zijn, eindelijk genoodzaakt was de wijk te nemen naar de woestijn van Arabië, waar hij een zwervend leven leidde.
