Op het platteland werden door de aanspreker tot ca 1950 doodgeboren kinderen meestal in een riem gedragen. De korte afstand tussen het sterfhuis en het kerkhof werd lopend afgelegd. De aanspreker werd meestal vergezeld door de vader. Was de afstand groter, dan gingen de vader en de aanspreker samen met het kistje, dat dikwijls op de schoot van de aanspreker rustte, naar het kerkhof. Een lijkkoets werd hiervoor niet gebruikt.
