De invasie van Normandië is een periode in de Ierse geschiedenis die aanbrak tussen 1100 en 1200, nadat de Vikingen van het eiland waren verjaagd. Ierland bestond toentertijd uit verschillende, rivaliserende koninkrijken die continu om de macht op het eiland streden.
Tijdens de Middeleeuwen had zich in het hedendaagse Noord-Frankrijk en Zuid-België een vazalstaat van het koninkrijk Frankrijk, genaamd Normandië, zeer sterk gemaakt. In de elfde eeuw werden diverse oorlogen met Engeland gevoerd, waarbij Normandië uiteindelijk aan het langste eind trok. Hoogstaande Normandiërs zetelde zich in machtsposities, waardoor men spreekt van een periode van Normandische koningen in Engeland.
In de twaalfde eeuw bestond Ierland uit een aantal koninkrijken die tegen elkaar streden om de macht. Een van deze koninkrijken schakelde voor deze strijd Normandische huurlingen in die vanaf Engeland en Wales kwamen. Omdat Ierland in die tijd wat betreft geloofsovertuigingen, het Ierse katholicisme, sterk verschilde van het Engelse protestantisme, werd de Normandische invasie zowel ondersteund door de Engelse koning als de Paus.
De Normandische invasie verliep zeer voorspoedig en binnen een korte periode viel een groot deel van Ierland onder het bewind van de Engelse koning. Dit is tevens het begin van een 700 jaar durende periode waarin Engeland af en aan grote invloed probeerde uit te oefenen op het Ierse eiland. Het wordt daarom ook gezien als een van de oorzaken van verschillende conflicten die zich later in Ierland zouden afspelen.
