chem. element (teeken: al), zeer licht, tinkleurig metaal, vormt 7 % v/d aardmassa, door → electrolyse gewonnen uit aluminiumoxyde. Soortelijk gewicht ± 2,7.
Gevonden in 1807. Smeltpunt 660 0 C. Gebruikt voor vliegtuigen, luchtschepen, motoronderdeelen, pannen. Productie voorn. in Ver. Staten, Frankrijk, Duitschland. Meestal gebruikt vermengd met hardere metalen; met koper: A.-brons; met magnesium: magnahurn en duralurninium; met ijzeroxydepoeder: aluminothermiet.
Dit laatste geeft bij ontbranding een temperatuur tot 3000° G. Dit verschijnsel heet aluminothermie.