Er is een opvallend cultuurverschil waar ik geen goede naam voor heb. Laat ik de verschijnselen beschrijven.
Migranten, vooral die van de eerste generatie, ervaren zichzelf vaker als ziek óf niet-ziek. Migranten voelen zich minder vaak een beetje ziek en velen vinden het raar om bijvoorbeeld therapeutisch voor 30% aan het werk te gaan. In vriendschappen doet zich iets vergelijkbaars voor. Je bent vriend óf geen vriend. Voor een vriend doe je alles. Als je geen vriend meer bent, dan laten mensen elkaar vaker totaal vallen. Autochtone Nederlanders hebben vaker een houding die genuanceerd (positieve tem) of halfslachtig (negatieve term) genoemd kan worden. De meeste Nederlanders doen weliswaar veel voor vrienden maar zeker niet alles. Ze vinden dat er ook bij vriendschap grenzen zijn. Ze hebben niet altijd tijd voor vrienden, hun hulp is aan grenzen gebonden. Zij zeggen dat bovendien openlijk.
Migranten hebben ook een veel duidelijker (positieve term) resp. zwart-witte (negatieve term) opvatting over eer. In een eercultuur heb je honderd procent eer óf je bent volkomen eerloos. Je kunt onmogelijk een beetje eer hebben. Je bent moslim óf je bent het niet. Je staat wel achter je godsdienst óf niet en daarin ben je dan ‘consequent’ resp. ‘extreem’. Je staat achter je land óf niet. Pas als je volledig kiest voor je partner, pas dan ga je openlijk samenwonen en heb je seks. Voor wie zo denkt is ‘samenwonen’ een halfslachtige keuze. Als je boos bent, ben je totaal boos en niet een beetje gematigd. De meerderheid van de Nederlanders voelt zich een beetje christen, een beetje humanist, een beetje ‘iets’, etc. Zij vinden die houding waardevol. Zij zijn minder totaal boos, etc.
De meeste lezers zullen dit thema waarschijnlijk onthouden door het ‘zwart-wit denken’ te noemen. Daarom heb ik dit voor de vindbaarheid als titel gekozen maar toch de halfslachtigheid toegevoegd
(Zie Vriendschap, zie Ziek zijn).
