In niet-westerse landen zijn vriendschappen meer onvoorwaardelijk. Je helpt een vriend altijd, je steunt hem altijd. Je vraagt je niet af of je het ‘eigenlijk’ wel met hem eens bent, je steunt want hij is je vriend. Die steun heeft je vriend natuurlijk het meest nodig als hij iets gedaan heeft wat niét door de beugel kan. Dus juist dan steun je hem extra, dat is onvoorwaardelijke vriendschap. Vrienden verwachten dat van elkaar. Stel dat van twee collega-vrienden er een een conflict heeft met de baas. Een Nederlander zou zich meestal afvragen wat zijn eigen mening is in dat conflict. Hij laat het daarvan afhangen of hij zal steunen. Bovendien zou die Nederlander waarschijnlijk minder snel allerlei actie ondernemen: naar de baas gaan, collega’s mobiliseren, etc.
Vriendschap heeft ook gevolgen voor de omgang met geld. Een autochtone Nederlander neemt een tweedehands tafel over van een Turkse vriend. Hij kan dan beter niet rechtstreeks vragen hoeveel die ervoor hebben wil. Alleen de vraag al is vaak een forse belediging. Ook het afrekenen van geld gaat anders. Stel dat iemand boodschappen voor de ander heeft gedaan. De Nederlander wil precies afrekenen uit eerlijkheid en om geen verplichtingen aan elkaar te hebben. Die Turkse buurman gaat het er niet om of hij tien cent teveel of tekort overhoudt. Hij ervaart in dat precieze afrekenen dat je geen band met elkaar hebben wil.
