Voor de eerste generatie migranten uit Turkije en Marokko is een vakantie naar het herkomstland nauwelijks vakantie. Turken zeggen onderling grappend: ‘We moeten een jaar lang hard werken om ons een maand lang uit te kunnen sloven’.
Vakantie betekent familiebezoek. Alle familieleden moeten worden bezocht, ook vrienden en kennissen van vroeger. Bijna altijd verwachten die een cadeau, omdat je immers uit het rijke Europa komt. En je wilt zelf ook laten zien dat het goed met je gaat. Op vakantie gaan betekent ook een lange autorit en lang wachten aan de grens.
Nederlandse bedrijven hebben het er moeilijk mee als immigranten élk jaar een maand of zes weken vrij willen. Dat past niet in de CAO. De autochtone collega’s mogen ook niet zo lang op vakantie. Als het bedrijf zich strak aan de regels houdt meldt de vakantieganger zich nogal eens ziek. Maar ziektebriefjes zijn in veel landen te koop.
Alleen bedrijven die een goede binding hebben met hun personeel kunnen dit goed regelen. En dan nog is dit lastig. Soms geeft een bedrijf een premie aan al zijn werknemers, een premie voor wie op tijd terug is van vakantie. Het werkt. Dat geld is in het salarisoverleg elders weggehaald.
