Uithuwelijken kwam vroeger in Nederland vooral voor in rijke kringen. Rijke boeren wilden door hun kinderen tactisch te laten trouwen hun gezamenlijke hoeveelheid land vergroten. Ook in de adel kwam uithuwelijken veel voor om de status en het familiekapitaal niet te laten verwateren naar de armere standen.
Bij migranten is soms sprake van gedwongen uithuwelijking, vaker is sprake van een ‘gearrangeerd huwelijk’. De ouders hebben dan een partner voorbestemd en de kinderen zijn het er soms wel, soms niet, soms een beetje mee eens. Het meisje heeft meestal een recht van afwijzing maar ook dan kan de druk van de ouders groot zijn. Een meisje kijkt er overigens niet alleen naar of haar man aardig is, ze vindt het ook belangrijk of ze met de schoonouders zal kunnen opschieten, of de man aardige zussen heeft e.d.
In maart, april wordt een aantal Turkse en Marokkaanse meisjes zenuwachtig. Ze weten dat ze in de zomer naar het herkomstland gaan en zijn soms bang dat ze zullen worden uitgehuwelijkt. Er staat dan een bruidegom klaar met wie meteen getrouwd wordt. De ouders willen er immers zeker van zijn dat hun kind goed terecht komt.
De angst voor uithuwelijking is een van de redenen waarom allochtone meisjes dan weglopen van huis (Zie Huwelijk).
