In de meeste westerse communicatietrainingen leert u dat u in een slecht nieuws gesprek metéén de negatieve boodschap moet geven. Eerst de klap uitdelen en daarna de emoties opvangen. Dat is inderdaad meestal een goede manier bij yuppen uit de randstad. Door oudere mensen en bijvoorbeeld in Brabant en Limburg wordt omzichtiger slecht nieuws gegeven. Amsterdammers of Rotterdammers vinden de zuiderlingen daarom vaak ‘indirect’. Die beginnen namelijk eerst over een neutraal onderwerp en cirkelen dan langzaam naar het slechte nieuws toe. Zuiderlingen vinden dat meestal prettig. Ze vinden het niet indirect maar respect- en tactvol. Bij veel oudere Nederlanders en bij migranten van de eerste generatie is deze slecht nieuws stijl ook de gewoonte.
Een agente in Den Bosch vertelt hoe belangrijk dit is. Ze vertelt hoe bijvoorbeeld traditionele Turkse ouders reageren als ze op een te directe manier horen dat hun zoon is opgepakt: ‘Dat kan niet, zoiets doet hij niet, hou hem maar, wij willen niks meer met hem te maken hebben, het kan ons niets meer schelen’, etc.
Als deze ouders het slechte nieuws op een rustiger, meer indirecte manier horen, dan kunnen ze gewoon luisteren en overleggen wat er nu gebeuren moet. Deze agente zei bijvoorbeeld: ‘Ik was op het bureau, de telefoon ging, we moesten naar het stationsplein, we zagen daar een groep jongens…’. De ouders kunnen dan langzaam wennen aan het slechte nieuws. Ze raken niet in paniek zoals in het eerste geval. Deze zelfde ouders overleggen dan gewoon wat er het beste gedaan kan worden.
Wist u dat in de vijftiger jaren een Nederlandse arts niét aan de patiënt vertelde dat hij kanker had? De arts vertelde het aan de familie of de pastoor. Die zou wel een goed moment vinden waarop de patiënt het slechte nieuws horen kon.
