Per jaar worden ongeveer 120 kinderen uit Nederland naar het buitenland ontvoerd. Misschien zou ‘kindermeename’ een beter woord zijn om het onderscheid te maken met criminele ontvoeringen waarbij het om losgeld gaat. De oorzaak van de 120 meenemingen / ontvoeringen is steeds een breuk in het huwelijk.
Het merendeel van de ontvoerders blijkt overigens niet de vader maar de moéder te zijn. En, ook tegen de verwachting in, het merendeel van de kinderen wordt ontvoerd náár een westers land: Nederland, Italië, Griekenland, Canada, e.d. Ontvoeringen door de moeder krijgen in West-Europa weinig aandacht. Blijkbaar vinden ‘we’ dat aanvaardbaar. De gedachte is dat een kind vooral bij de moeder hoort. Ook een ontvoering naar een westers land roept weinig emotie op. De algemene gedachte is waarschijnlijk dat het kind ook daar wel goed opgevoed zal worden.
De aandacht en de sympathie gaan in de Nederlandse pers vooral uit naar Nederlandse moeders waarvan de kinderen door hun ex-man naar bijv. Egypte of Syrië zijn ontvoerd.
Omdat alle ontvoeringen menselijke drama’s zijn, is in 1980 een verdrag over internationale kinderontvoeringen getekend. Het verdrag bepaalt dat het kind in principe terug moet naar het land waar het is opgegroeid. De meeste islamitische landen hebben zich niet bij het verdrag aangesloten, met uitzondering van Turkije dat in 1998 tekende (in werking vanaf 2000). In islamitische landen bestaat namelijk de overtuiging dat een kind bij (de familie van) de vader hoort. Een vader die zijn kind bij zijn ex-vrouw achterlaat wordt als een slechte vader gezien. Het is de man die via zijn zaad de familielijn voortzet. De vrouw wordt gezien als het ‘veld’ waar het zaad in kan groeien (van Eck, blz. 222). Er kan dus geen sprake van zijn dat het kind teruggaat naar het land waar het opgroeide: Nederland. De Egyptische pers staat vol verontwaardigde verhalen over Europese moeders die, na een scheiding, ‘zijn’ kind uit Egypte komt wegroven.
Er zijn ook ontvoeringen naar Nederland toe. Het komt regelmatig voor dat een Nederlandse vrouw in Amerika met een Amerikaan getrouwd was en daar hun kinderen hebben opgevoed. Als ze gaat scheiden ontvoert ze soms ‘haar’ (hun) kind naar Nederland. Het kind moet dan terug naar verdragsland Amerika (of Canada, Frankrijk enz.) omdat het kind daar was opgegroeid.
